oś obrotu
Encyklopedia PWN
sztywny element w kształcie pręta prostego (dź. prosta) lub zagiętego (dź. kątowa), podparty w jednym punkcie i mogący obracać się wokół stałej osi obrotu przechodzącej przez punkt podparcia;
elipsoida obrotowa spłaszczona, najbardziej zbliżona kształtem do powierzchni geoidy na całej Ziemi.
zespół wartości podstawowych parametrów geodezyjnych, określających rozmiary i figurę oraz pole siły ciężkości Ziemi, przyjmowany do stosowania na podstawie rezolucji Międzynar. Unii Geodezji i Geofizyki (MUGG) na wniosek Międzynar. Asocjacji Geodezji;
libracja
obserwowane z Ziemi zjawisko oscylacji globu księżycowego, dzięki któremu można zobaczyć nie połowę, ale 59% powierzchni Księżyca;
[łac. libratio ‘kołysanie’, ‘ważenie’],
techn. zespół konstrukcji (głównie części maszyny) służący do podtrzymywania (łożyskowania) innej części konstrukcji, najczęściej osi lub wału, w sposób umożliwiający względny ruch obrotowy (rzadziej postępowy lub złożony) z możliwie małymi oporami ruchu;
dział geometrii wykreślnej, w którym: 1) stosuje się rzutowanie prostokątne na rzutnię poziomą π1, zawierającą oś rzutów x i niekiedy nową oś rzutów x1; 2) przez rzuty poziome punktów (A′, B′, ...) prowadzi się proste odnoszące, prostopadłe do osi x, względnie x1, i od ich przecięć z osiami odkłada się na nich odcinki mierzące wysokości rzutowanych punktów; ich końce to rzuty pionowe (A″, B″, ...) oraz rzuty trzecie (A‴, B‴, ...) tych punktów.
